Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013

Η συνέχεια και η κορύφωση της ομηρίας μας




Το Νοέμβρη του 2010 κάποιοι καθηγητές λένε στην εργοδοσία ότι θα φύγουν, αν δεν πληρωθούν. Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Το ηθικό τόσο των καθηγητών όσο και του διοικητικού προσωπικού έχει φτάσει στο ναδίρ. Παρ’ όλα αυτά, μας δίνουν ένα ποσό ως έναντι από τα δεδουλευμένα και μας ζητάνε να μείνουμε, γιατί εμείς γνωρίζουμε τα προγράμματα και το σύστημα της σχολής. Είναι σαφές ότι μας έχουν ανάγκη. Μας λένε ότι πρέπει να βοηθήσουμε για το καλό της σχολής. Υποχωρούμε και τους ξαναδίνουμε πίστωση χρόνου ελπίζοντας πως το πρόβλημα θα λυθεί.

Το Δεκέμβρη του 2010 μας λένε ότι το ζήτημα τακτοποιήθηκε. Σε 15 μέρες θα έχουν μια επιταγή στα χέρια τους και θα πληρωθούμε. Ορίζουν μάλιστα και ημερομηνία αποπληρωμής. Μάταια. Εξαφανίζονται και δίνουν εντολή στη γραμματέα να λέει ότι δεν είναι στο κτήριο. Στη συνέχεια μας δίνουν έναντι 200 ευρώ, χωρίς όμως να πληρώσουν δώρο Χριστουγέννων ούτε τις εισφορές του ΙΚΑ. Κινδυνεύουμε να μείνουμε χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη τόσο εμείς όσο και τα προστατευόμενά μας μέλη.


Το Γενάρη του 2011 αλλάζουν στάση απέναντί μας και μας λένε ότι αυτό είναι το νέο εργασιακό καθεστώς της σχολής και, αν δε μας αρέσει, να φύγουμε. Ήδη μας χρωστάνε πολλά χρήματα. Απαξιώνουν το σωματείο μας λέγοντας ότι, αν απευθυνθούμε εκεί, δε θα πετύχουμε τίποτα. Μας τρομοκρατούν με απόλυση και διά στόματος του διευθυντή σπουδών μας απειλούν ότι, αν πάμε στην Επιθεώρηση Εργασίας, θα την «πληρώσουμε» εμείς. Προφανώς εννοούσαν την ανεργία. Παράλληλα εμείς οι έξι ερχόμαστε σε στενότερη επαφή και αρχίζουμε να σχεδιάζουμε τις κινήσεις μας. Είναι η πρώτη φορά έπειτα από τόσα χρόνια συνεργασίας που μιλάμε μεταξύ μας τόσο πολύ. Η μία συνάντηση διαδέχεται την άλλη. Αποφασίζουμε να έρθουμε σε επαφή με ανθρώπους του δικτύου αλληλεγγύης εργαζομένων, «Δικαίωμα» (http://www.dikaioma.gr), προκειμένου να οργανώσουμε καλύτερα τα βήματά μας.


Το Φλεβάρη του 2011 ζητάμε συνάντηση με τον πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο, κύριο Γιώργο Πετρίδη, με την ελπίδα ότι θα μάθουμε επιτέλους τι συμβαίνει και πότε θα αλλάξει αυτή η νοσηρή κατάσταση. Ο κύριος Πετρίδης είπε ότι δεν ευθύνεται για την κατάσταση αυτή, αλλά είναι αποτέλεσμα ατασθαλιών του προηγούμενου ιδιοκτήτη. Με το κλαψιάρικο ύφος του (το οποίο στη συνέχεια θα αποτελεί το σήμα κατατεθέν του) μας ζητά διορία ενός μήνα, για να τακτοποιηθεί το ζήτημα. Για πολλοστή φορά φεύγουμε δίνοντας πίστωση χρόνου.


Σύμφωνα με τη συλλογική σύμβαση εργασίας, οι καθηγητής πληρωνόμαστε τις ώρες των διακοπών του Πάσχα και των Χριστουγέννων που θα κάναμε αν δεν ήταν αργία. Το Μάρτη του 2011 μας ανακοινώνουν ότι δε θα πληρώσουν τις αργίες του Πάσχα και ότι θα αλλάξουν οι όροι εργασίας. Το επιμύθιο: αν δεν αποδεχτούμε τη νέα κατάσταση, να φύγουμε. (Αξίζει να αναφερθεί ότι από την αρχή της συνεργασίας μας με την Interlingua εργαζόμαστε με συμβάσεις αορίστου χρόνου.) Μας χρωστάνε ήδη μισθούς μηνών. Γνωρίζουν ότι είναι αδύνατον να βρούμε δουλειά στα μέσα της σχολικής χρονιάς. Ξέρουν πως είμαστε δέσμιοι. Η διορία του κυρίου Πετρίδη λήγει άπρακτη. Δεν καταδέχεται ούτε κάποια εξήγηση να δώσει. Παράλληλα επικοινωνούμε με τους άλλους καθηγητές και μιλάμε με τους διοικητικούς υπαλλήλους προσπαθώντας να καταλάβουμε τι σκοπεύουν να κάνουν. Βλέπουμε ότι όλοι τους θέλουν να αποφύγουν την ανάληψη δράσης, ο καθένας για τους δικούς του προσωπικούς λόγους.


Τον Απρίλη του 2011 συνειδητοποιούμε ότι κάθε άλλη ολιγωρία από τη μεριά μας θα είναι καταστροφική. Ό,τι ήταν να χάσουμε το έχουμε χάσει. Στις 14 Απριλίου 2011 εμείς οι έξι υπογράφουμε επίσχεση εργασίας και ζητάμε τριμερή συνάντηση στην Επιθεώρηση Εργασίας. Στο μεταξύ η εργοδοσία μας αντικαθιστά με άλλους καθηγητές, οι οποίοι μάλλον δεν είναι πτυχιούχοι, και αρχίζει να αμαυρώνει τη φήμη μας τόσο στους σπουδαστές μας όσο και στους νέους καθηγητές.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου